Bebekler kucağa alışır mı? Bu konuda çok farklı görüşler var. Ben uygun dozda olursa alışmaz diyenlerdenim Dokuz ay boyunca annesinin karnında güvenli bir ortamda büyüyen bebek, yeni dünyaya gözünü açtığında da en güvenli yer olarak annesinin kucağını görecektir. Anneyle fiziksel temas kuran bebek bu sayede kendisini güvende hisseder. Bebeğin güven duygusu geliştikçe de kucakta olma isteği de giderek azalır. Özellikle oturmaya başladıkları 6-7. aylardan sonra kucaklanma istekleri ve ihtiyaçları azalır.
Her bebek sakinleşmek için annenin kucağına ihtiyaç duyar. Bebekler kucağa alındığında ağlaması kesilir. Çünkü, dokunma esnasında oksitosin denilen gevşeme hormonunu salınır ve bebek rahatlar. Bebeğe dokunmak onu sakinleştirdiği gibi çocuğun öz güvenini de arttırdığı bugün Kabul görmüş bir düşüncedir.
İlk aylarda sürekli kucakta olan bebek bu duruma çabuk alışırsa da bebeğin kucağa alınması bebeği şımartmaz. Tam tersi anne ile bebek arasındaki bağı güçlendirir. Bebeğin gün içinde kucakta olması normaldir. Anneyi yormadan, annenin belli aralıklarla dinlenmesine olanak vererek bebeği kucakta büyütmek zararlı değildir. İlk 2 yıl içinde uygulanan bir sevgi ve kucaklama ile çocukların kucağa alışması gibi bir şey pek olası değildir. 0-2 yaş dönemi ‘bırakalım ağlasın’ dönemi olmayıp, temel güvenin oluştuğu evredir. O nedenle bebek ağladığında yanında olup sakinleştirmek, şarkı söylemek, dokunmak ve sarılmak bebeği rahatlatır.
Bebekler her ağladığı zaman kucağa alınmamalı. İtiyacı olduğu zaman kucağa alınıp rahatlatılması gerekir. Bebeklerin her ağladığında fazladan kucaklanması veya ağlamasının görmezden gelinerek kucağa alınmaması davranışının her ikisi de doğru değildir. Doğru olan onun ihtiyacı olduğu zamanı anlamak ve o zaman kucağa almaktır. Ama bunu da ayarında yapmak gerekir. Anne-baba veya diğer aile büyükleri bebeğin istediği kadar; ne çok fazla koruyucu davranarak, ne de çok fazla mesafeli olarak, onu kucağa alırsa koklayıp , ten temasında bulunarak yanında olduğunuzu hissettirmelidir. Burada esas sorun kucağa almak, sarılmak değil, bebeği saatlerce kucakta tutma davranışıdır. Sakinleştirdikten ve ihtiyacını karşıladıktan sonra bebeği yerine bırakmak bebeğin davranışını da etkilemez.
Aileden görülen sevgi ve güven bebeğin ruhunu yeterince beslerse, özellikle 2 yaş sonrasında ebeveynlere yapışık olmayan, dışa açık çocuklar gelişir. Bebekleri çok sık kucağa almak, çocuğun anneye bağımlılığını artıracağı ve ileri dönemde bağımsızlığını negatif etkileyeceğini düşündürse de kucağa alınan bebeklerin ileride daha bağımsız çocuklar oldukları da çalışmalarda gösterilmiştir.
Bir anne için bebeğini kucağına almak kadar güzel başka bir his varmıdır? Bu nedenle bebeğinizi sevmekten ona dokunmaktan kucağınıza almaktan çekinmeyin ve bebeğinizin ihtiyacı olduğunda onu mutlaka kucaklayın.